Amigdalina

Amigdalina (inaczej: witamina B17) jest organicznym związkiem chemicznym należącym do grona glikozydów o wzorze sumarycznym C20H27NO11. Znaleźć ją można w wielu różnych surowcach roślinnych, przy czym po raz pierwszy wyizolowano ją już w roku 1830. Do dziś cieszy się dużą popularnością, ponieważ na przestrzeni lat dość dobrze poznano jej właściwości. Wykorzystuje się je w medycynie alternatywnej do leczenia niektórych schorzeń, choć udowodniono, że w większych ilościach może mieć działanie trujące.

Amigdalina – charakterystyka

Amigdalina jest glikozydem cyjankowym występującym naturalnie w gorzkich migdałach, pestkach wielu owoców, ale także spotkać ją można w postaci półsyntetycznej ‒ letrilu. Jest substancją występującą w ponad 1200 roślinach. Amigdalina dostępna jest w postaci suplementów diety, w efekcie czego niewyczuwalny jest jej naturalny gorzki smak. Związek ten zbudowany jest z dwóch cząsteczek glukozy, benzaldehydu i cyjanowodoru. Metabolizm amigdaliny w organizmie człowieka w znacznej mierze zależy od mikroflory bakteryjnej bytującej w jelitach.

Zobacz również: Flora bakteryjna jelit.

Amigdalina – gdzie występuje?

Amigdalina to organiczny związek chemiczny, który w największych ilościach w stanie naturalnym występuje przede wszystkim w pestkach owoców. W pestkach moreli, brzoskwiń, jabłek, śliwek i gruszek znajduje się aż ponad 500 mg tego związku w 100 g, znacznie mniej (niespełna 100 mg w 100 g) znaleźć można w nasionach kabaczka, porzeczek, malin, truskawek, agrestu i pigwy. Z kolei śladowe ilości amigdaliny znajdują się w borówkach, żurawinie i zielonym groszku. Za naturalną rolę tego związku uznaje się ochronę roślin przed roślinożercami, np. owadami. Zawartość amigdaliny zazwyczaj rośnie w fazie powiększania się owoców i pozostaje na stałym poziomie lub minimalnie maleje w okresie dojrzewania.

Amigdalina – działanie

Amigdalina jest substancją kontrowersyjną, ponieważ z jednej strony ma właściwości toksyczne, z drugiej strony zaś wykorzystuje się ją w medycynie alternatywnej, zwłaszcza w leczeniu nowotworów. Należy tym samym wiedzieć, że niezhydrolizowana amigdalina nie wpływa toksycznie na organizm, jednak produkty jej rozpadu wykazują działanie toksyczne. U ludzi dawka tolerowana, po podaniu dożylnym, szacowana jest na 0,07 g/kg masy ciała. Przyjmowanie doustnie dawek 0,6-1 g dziennie może nie powodować zatrucia. Najprawdopodobniej jednak wrażliwość na amigdalinę jest cechą osobniczą. Przed użyciem produktów (np. leków, suplementów diety) zawierających amigdalinę najlepiej skonsultować się z lekarzem bądź dietetykiem klinicznym.

W kontekście działania przeciwnowotworowego udowodniono, że w kulturach komórkowych in vitro amigdalina hamuje proliferację (mnożenie się) komórek nowotworowych. Wywołuje ich apoptozę (zaprogramowana śmierć komórki), a także zmniejsza ich zdolność do przerzutów. Taki efekt został potwierdzony w przypadku następujących chorób nowotworowych: rak macicy, rak okrężnicy, rak płuc, rak pęcherza moczowego, rak prostaty, rak nerki, rak piersi, chłoniak, białaczka promielocytowa.

Działanie amigdaliny w znacznym stopniu polega na rozpadzie cząsteczki amigdaliny do mandelonitrylu, który w późniejszym czasie zostaje przekształcony w cyjanek i aldehyd benzoesowy. W teorii połączenie jonów cyjankowych z żelazem oksydazy cytochromowej uniemożliwia pobieranie tlenu przez komórki nowotworowe i w konsekwencji tego hamuje ich rozwój.

Olej z czarnuszki Czarnuszka to wszechstronny, naturalny produkt o potwierdzonym, niezwykle szerokim działaniu. Wykazuje właściwości m.in. antyseptyczne, antywirusowe, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwalergiczne ... Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Winiarska-Mieczan A., Kwiecień M., Jachimowicz-Rogowska K., Krusiński R. Amigdalina ‒ analiza jej toksycznego i antynowotworowego działania, Journal of Animal Science, Biology and Bioeconomy, 1/2024.
2. Nowak A., Zielińska A., Aktywność przeciwnowotworowa amigdaliny, Post Fitoter 2016; 17(4): 282-292.