Hipoalbuminemia to stan patologiczny związany z obniżeniem ilości albumin w osoczu krwi. Diagnozuje się ją wówczas, gdy stężenie albumin spadnie poniżej 34 g/l, prawidłowe stężenie zawiera się natomiast w granicach 34-47 g/l. Przyczyny mogą być zarówno poważne i przewlekłe, jak i chwilowe, które można zlikwidować odpowiednim leczeniem.
Co to są albuminy?
Albuminy to białka wątrobowe, których syntezę pobudzają glikokortykoidy, tyroksyna oraz czynniki anaboliczne. Synteza spada natomiast przy działaniu interleukiny 6, TNF oraz przy spadku stężenia aminokwasów. Podstawową rolą albumin jest utrzymywanie koloidalnego ciśnienia osmotycznego, zapewnianie rezerwy białkowej oraz funkcja transportowa. Przenoszą one m.in. bilirubinę, WKT, cynk, wapń, magnez i wiele różnych leków.
Badanie stężenia albumin w osoczu krwi jest rutynowym badaniem laboratoryjnym, pozwalającym na ocenę czynności wątroby, stanu odżywienia oraz działania wielu leków. To także czynnik prognostyczny u pacjentów w okresie przedoperacyjnym i u osób dializowanych.
Hipoalbuminemia – przyczyny
Do najczęściej obserwowanych przyczyn hipoalbuminemii zaliczamy następujące:
- choroby wątroby – zwłaszcza nowotwór wątroby, niealkoholowe stłuszczenie wątroby, zapalenie wątroby, marskość wątroby;
- celiakia;
- choroba Leśniowskiego-Crohna;
- choroby nerek – zwłaszcza kłębuszkowe zapalenie nerek, zespół nerczycowy;
- rozległe oparzenia;
- choroby układu oddechowego – zwłaszcza ropniaki opłucnej, ropnie płuc, rozstrzenie oskrzeli;
- wrzodziejące zapalenie jelita grubego;
- przewlekłe biegunki;
- nadmierne krwawienia;
- niewydolność mięśnia sercowego;
- sepsa;
- niedożywienie;
- anoreksja;
- skrobiawica.
Podczas ciąży następuje zwiększenie przepływu osocza przez nerki oraz wzrost filtracji kłębuszkowej (GFR) o około 40-50%. Również w tym stanie wzrasta ryzyko hipoalbuminemii. Co istotne, hipoalbuminemia nie jest chorobą sama w sobie, lecz stanowi jedynie objaw toczących się w ustroju patologii. Czynniki takie jak sepsa, oparzenia czy niewydolność wielonarządowa obniżają rokowania pacjenta.
Hipoalbuminemia – objawy
W przebiegu hipoalbuminemii najbardziej typowym objawem są obrzęki, które najczęściej dotyczą dłoni i stóp, choć mogą rozwinąć się także w jamach ciała, np. w otrzewnej. Wówczas prowadzą do wystąpienia duszności, nieprzyjemnego, subiektywnego uczucia ciężkości czy problemów z oddychaniem. Pozostałe objawy hipoalbuminemii zależą głównie od przyczyny tej patologii. Mogą to być nudności i wymioty, zmęczenie, suchość skóry czy osłabienie. Jeśli przyczyną obniżenia poziomu albumin były choroby wątroby, charakterystyczna jest żółtaczka i hepatomegalia.
Diagnostyka hipoalbuminemii
Standardem diagnostycznym jest w tym przypadku badanie osocza pod kątem stężenia albumin. Wykonuje się je zawsze przy podejrzeniu chorób nerek, wątroby, przewodu pokarmowego oraz przed i po operacjach. To również element tzw. panelu wątrobowego, czyli zestawu badań określających czynność wątroby. Do badania pobiera się próbkę krwi żylnej, co nie wymaga specjalnego, wcześniejszego przygotowania. Uzupełnieniem diagnostyki jest USG jamy brzusznej i biopsja wybranego narządu, co często pozwala określić przyczynę hipoalbuminemii.
Hipoalbuminemia – leczenie
W przebiegu hipoalbuminemii należy szczególnie dbać o narządy wewnętrzne, zwłaszcza o wątrobę. Wskazane jest rzucenie palenia papierosów, unikanie picia alkoholu i spożywania ciężkostrawnych potraw, a także rezygnacja ze stosowania leków, które pogłębiają ten problem. Dalsze leczenie uzależnione jest od przyczyn hipoalbuminemii, należy jak najszybciej je usunąć, jeśli tylko jest to możliwe. Przykładowo przy celiakii z diety całkowicie wyklucza się gluten, zaś przy oparzeniach dąży się do uzupełnienia strat wody i elektrolitów. Przy zaawansowanej hipoalbuminemii lekarz może rozważyć podaż ludzkich preparatów albumin, które uzupełnią niedobory.
Polecane produkty:
|
Acerola organiczna
Suplement diety Acerola to przede wszystkim źródło naturalnej witaminy C. Pomaga w prawidłowym funkcjonowaniu układu odpornościowego, przyczynia się do zmniejszenia zmęczenia i znużenia, pomaga w ochronie komórek przed stresem oksydacyjnym … Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Szutowicz A., Raszei-Specht A., Diagnostyka laboratoryjna, Gdańsk 2011.
- Lewandowski K., Wołowiec D., Korycka-Wołowiec A., Hematologia dla diagnostów laboratoryjnych, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2023.
- Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.
