Leukocytoza

Leukocytoza to patologiczny stan związany z podwyższeniem poziomu leukocytów we krwi powyżej przyjętej powszechnie górnej granicy. Można to z łatwością zdiagnozować na podstawie prostych badań krwi – podstawowym jest morfologia krwi obwodowej. To badanie możliwe do wykonania zarówno w ramach NFZ, jak i prywatnie (koszt około 9-14 zł).

Leukocytoza

Leukocytoza – przyczyny

Leukocytoza jest określana inaczej jako wzrost liczby leukocytów (WBC) we krwi obwodowej. Dokładna interpretacja przyczyn, obrazu klinicznego i dobór metod leczenia uzależnione są od tego, którego rodzaju leukocytów dotyczy problem – wszystkich, czy może jednej z frakcji (neutrofilów, limfocytów, monocytów, bazofilów, eozynofilów). Najczęściej jednak nie rozgranicza się leukocytozy aż tak mocno. Prawidłowy zakres leukocytów we krwi obwodowej powinien wynosić 4000-10000 komórek leukocytów na 1 mm3 krwi. W niektórych sytuacjach patologicznych (ale i niekiedy w fizjologicznych) ilość krwinek białych znacznie przekracza górną normą. Możliwe przyczyny to:

  • przebyte operacje i zabiegi chirurgiczne;
  • choroby nowotworowe, zwłaszcza chłoniaki i białaczki;
  • otyłość;
  • ciąża;
  • przebyty napad padaczkowy;
  • silny stres, skrajne emocje;
  • spożycie obfitego posiłku;
  • intensywny wysiłek fizyczny;
  • nałogowe palenie papierosów.

Dlatego też nie zaleca się palić papierosów kilka godzin przed wykonaniem badania krwi, jak również należy przypilnować, aby dieta dzień wcześniej była raczej lekkostrawna, zaś w dniu badania, aby nie podejmować się wyjątkowo męczących wysiłków fizycznych.

Leukocytoza – objawy

Sama leukocytoza często nie daje żadnych objawów – występujące u pacjenta dolegliwości wiążą się raczej ze schorzeniem podstawowym, które spowodowało ten stan. Dlatego trudno jest opisać jeden, klasyczny obraz kliniczny leukocytozy. Może on różnić się w zależności od przyczyn problemów zdrowotnych danego pacjenta. Nierzadko obserwowanymi objawami są m.in.: gorączka lub stan podgorączkowy, nagła utrata masy ciała, osłabienie organizmu i zmęczenie, tendencja do infekcji, wysypka na ciele, świszczący oddech. Jeśli leukocytoza dotyczy stanów fizjologicznych takich jak ciąża, aktywność fizyczna czy przejedzenie się, niepokojące objawy mogą w ogóle nie występować.

Badanie leukocyty we krwi

Leukocytozę można z łatwością rozpoznać na podstawie morfologii krwi obwodowej. Takie badanie jest niedrogie, dostępne do wykonania zarówno w ramach NFZ (wówczas skierowanie wystawia lekarz rodzinny), jak i prywatnie (koszt zaledwie 9-14 zł). Tym samym dokonuje się analizy, która określa, która grupa leukocytów jest zwiększona np. neutrofile, eozynofile, limfocyty. Dodatkowo morfologia ocenia też inne parametry, np. hematokryt, hemoglobinę, trombocyty, erytrocyty i stosunek poszczególnych komórek względem siebie. Daje to pogląd na ogólny stan zdrowia i pozwala zawęzić liczbę możliwych przyczyn leukocytozy.

Leukocytoza – leczenie

Leczenie leukocytozy zawsze powinno być przyczynowe, zatem nie ma jednego schematu postępowania przy tym problemie zdrowotnym. Najczęściej terapia opiera się na odpowiednio dobranych lekach, zaś w przypadku chorób nowotworowych onkolog podejmuje decyzję o chemioterapii, radioterapii bądź leczeniu chirurgicznym. W przebiegu stanów fizjologicznych nie wdraża się specjalistycznego leczenia  leukocytoza ustąpi samoistnie. W tym czasie należy jedynie zadbać o odpoczynek i regenerację oraz o zdrową, zbilansowaną dietę.

Wyjątkową, doraźną metodą zmniejszania poziomu leukocytów jest tzw. leukafareza. Polega na kontrolowanym, bardzo szybkim zmniejszeniu liczby leukocytów we krwi. Metodę stosuje się w przypadkach, gdy liczba leukocytów jest nadmiernie wysoka i stanowi zagrożenie dla zdrowia pacjenta.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Jędrzejczak W., Postępowanie w przypadkowo wykrytej leukocytozie, Medycyna po Dyplomie, 4/2023.
  2. Lewosiuk A., Rupa-Matysek J., Brzeźniakiewicz-Janus K., Przypadkowo wykryta leukocytoza w morfologii krwi – dalsze postępowanie z pacjentem, Onkologia po Dyplomie, 1/2023.
  3. Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *